Firstly we all know how difficult it is to let the matter rest, To do that the exterior does not concern us, beauty and standards of where we live in the empire of the display time. "If you want to have social status, career success, erotic response, average beautiful(th), learn the secret of beauty ". This message ever get from anywhere.
"The Beauty" this supreme good to be referred to as something that is always up and out of the ordinary and trivial, looks default leave us from the outside.
Us, everyday, common people, if you ask us we can describe our look with a short and merciless "not totally sucks" with not so perfect proportions, with overweight or nonexistent curves, the crooked nose, hair-leek, plump calves, the protruding teeth, short legs, the flabby belly, the marks on the skin and, anyway what defect carries each and everyone.
Actually, all sound so bad, almost like swearing, especially compared with how poetic sounding the "opposite" the, i.e. the expressions that describe the image of an "ideal handsome" Human: the succulent curves, classical nose, silky hair, the cast legs, the brilliant smile, the porcelain skin, etc ...
and yet, the first not describe than normal people, their particularities, those that make the individual look of each and of course, many times, most probably, combined with some of the "ideal" characteristics.
Each person is a unique combination of some very nice and some less of nice items which each and everyone brings out or hides in his own special way: All these together make up the unique beauty and charm.
On such a philosophy based and admittedly groundbreaking ad series cosmetics brand Dove, which dared to use as models of women of many different ages and sizes, with imperfections, "Buns" and wrinkles and a contagious radiation that seemed to say "I'm happy with what I am and am not ashamed to show!»
In online forums and an investigation was taking place in parallel with these ads, the results were sad: a very small percentage -in France features were 1%- of the women (declare that) nice find themselves.
However, the optimistic message that gives the initiative for such ads, even individual, It is that perhaps there is hope to break free from the highly repressive, and deceptive beauty standards displayed everywhere and to move towards a more personal and more variously consideration of. This certainly is not easy.
If you consider well, beauty standards are not just something that a beauty industry (fashionable, cosmetics, drugs etc.) determines from which we passively and unintentionally influenced us but which we ourselves have embraced, assimilate and preserve -paradoxos- despite very often of our own personal happiness (it seem at least to say thousands of women who daily roam unsatisfied and disappointed by their appearance, their bodies, their weight, their age.)
Actually, beauty standards (or rather it is more correct to talk about attractiveness) first tread firmly on the basic instinct that Darwin called sexual selection (sexual selection).
People and animals choose the partner with the best possible genetic material to ensure robust offspring: attractiveness is primarily linked to good physical condition. healthy appearance, good body proportions and facial features, symmetry, cleanliness are some of the coveted signs.
Another interesting aspect of beauty criteria are -also biologically fixed- our tendency to want to emulate and identify with those who are in high position within the social group, in other words those with high social status.
Especially since in today's post-industrial era economic situation and social status are perhaps greater guarantee of prosperity, even good health (better life conditions, easier access to doctors, drugs etc.) from the robust appearance, we can easily imagine the enormous power of the media in shaping the attractiveness standards.
The,what and who often appears on TV, in the press, in advertisements enjoys high social status and thus can potentially be used as a template and create "fashion".
The 28 year old says Claus:
"The television, the magazines, ads make a perfect job to dictate to us what is good and attractive and I personally follow these standards, although I disagree on several. Not for any other reason of course, rather because I am too lazy to look for and to configure something else.
For example attract women with nice firm breasts and is on the verge of anorexia. E, the latter do not like as an idea and I often quarrel with my girlfriends this occasion but I think to the resist needs work I have no appetite to do.
But I think it's a little stuttering mind all. Perhaps they do not have much impact on our lives. I mean, now that I think, I do relationships and I love girls who were far from these standards. They pulled me other things on them, I do not know what .. "
This is a masculine look on the topic.
«Είναι περίεργο. Μπορώ να είμαι πάρα πολύ επιεικής με τους άλλους και να βλέπω την ομορφιά άλλων γυναικών χωρίς να κολλάω σε πρότυπα. Τις φίλες μου για παράδειγμα τις βλέπω συχνά πανέμορφες. Με τον εαυτό μου όμως λες και τα κριτήρια αλλάζουν, λες και τον βλέπω σε μεγεθυντικό και παραμορφωτικό ταυτόχρονα καθρέφτη. Κολλάω στην παραμικρή λεπτομέρεια, στην ατέλεια, στο σημάδι, το παχάκι, τις λεπτομέρειες των μαλλιών. κι εντέλει σπάνια είμαι ικανοποιημένη απ’ την εικόνα που βλέπω. Πάντα κάτι λείπει, πάντα κάτι δεν είναι όπως θα ήθελα…»
περιγράφει η Σίσσυ, 32 years, την καθημερινή «μάχη» με την εικόνα στον καθρέφτη.
Αυτή είναι μία μάχη που διεξάγεται συνήθως ερήμην άλλων μαρτύρων. Αυτό που παραδέχονται πολλές γυναίκες είναι ότι τα πρότυπα εντέλει σε μεγάλο βαθμό οι ίδιες τα βάζουν στον εαυτό τους.
«…σε σημείο που θυμώνω όταν ο άντρας μου μου λέει ότι με βρίσκει όμορφη, ενώ εγώ δεν αισθάνομαι έτσι. Είναι λες και μου καταρρίπτει το ιδανικό, λες και με μειώνει όταν με διαβεβαιώνει ότι του αρέσω όπως είμαι, ενώ εγώ θέλω να είμαι κάπως αλλιώς, καλύτερη, τέλεια. Σαν να του λέω ότι μόνο αυτή την τέλεια επιτρέπεται να αγαπάει..»
εκπλήσσεται η Μαρία, 36 ετών με τον ίδιο της τον εαυτό.
Φαίνεται πως τα πρότυπα ομορφιάς κι ελκυστικότητας αποκτούν την ισχύ που τους δίνουμε εμείς. Πέρα από τα κριτήρια της βιολογικά «σωστής» επιλογής συντρόφου πατούν επίσης σε μεγάλο βαθμό και στον γυναικείο ναρκισσισμό και το κυνήγι της τελειότητας: «όσο δεν είμαι τέλεια δεν αξίζω τίποτα και χρειάζομαι πάντα κάτι να μου υπενθυμίζει το στόχο μου».
Για ποιο λόγο λοιπόν να σταματήσουν οι γυναίκες να διεξάγουν αυτή τη μάχη;
Για ποιο λόγο να «εγκαταλείψουν» τα πρότυπα και να επιδιώξουν να αρκεστούν σ’ αυτό που είναι, το μέτριο και ατελές;
Όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, οι λόγοι μπορεί να είναι οι ίδιοι με αυτούς για τους οποίους αποφασίζει κανείς να κόψει το τσιγάρο, το αλκοόλ, τα ναρκωτικά!
Γιατί η προσπάθεια ταύτισης με τα πρότυπα –όταν ξεπερνάει το παιχνίδι «μ’ αρέσει πότε-πότε να φτιάχνομαι και να γίνομαι ωραία» και γίνεται καθημερινή αγωνία και προσωπική ματαίωση- δίνει μια στιγμιαία ευχαρίστηση αλλά δεν «τρέφει» ουσιαστικά.
Καθησυχάζει και ηρεμεί για λίγο αλλά αυξάνει το γενικό επίπεδο άγχους. Δημιουργεί μια αίσθηση του ανήκειν και της συναισθηματικής πληρότητας ενώ στην πραγματικότητα απλά τα υποκαθιστά.
Αν λοιπόν, αποφασίσουμε να δεχτούμε ότι η Ομορφιά δεν είναι μία αλλά πολλές και διαφορετικές, ξεκινάμε για ένα προσωπικό ταξίδι εξερεύνησης του ίδιου μας του εαυτού. And, το πρώτο πράγμα που πρέπει να διερευνήσουμε είναι η εικόνα που έχουμε γι’ αυτόν.
η κριτική ματιά;»,
ταυτίζομαι και ποιες ομοιότητες βλέπω;»,
«Ποιες φράσεις σχετικές με την εμφάνιση μου ηχούν ακόμη στ’ αυτιά μου από παλιά;». Η αμφισβήτηση των προτύπων είναι και μια περιπέτεια ενηλικίωσης. Καλούμαστε να αφήσουμε πίσω κάτι βασανιστικό αλλά οικείο και να αναλάβουμε εμείς τη φροντίδα του εαυτού μας. Καμιά φορά χρειάζεται να κάνουμε υπερβάσεις που δεν είναι πάντα εύκολες.
«Γιατί κρύβω τη θηλυκότητα μου ενώ τη νιώθω και κατά βάθος μ’ αρέσει να τη
δείχνω;»
«Γιατί απεχθάνομαι τους φαρδιούς μου ώμους αφού είμαι αθλητική
γυναίκα και μ’ αρέσει αυτό;»
Φυσικά θα ήταν απλοϊκό και παραπλανητικό να παρουσιάσει κανείς αυτή την «εξερεύνηση» σαν μια αυθόρμητη και άμεση αλλαγή. Κάθε άλλο. Υπάρχουν πολλά πρότυπα τα οποία με δυσκολία αποχωριζόμαστε και κάποια άλλα καθόλου κι οι αποχωρισμοί αυτοί είναι υπόθεση μιας ολόκληρης ζωής..
Εγκαταλείποντας την ιδέα της «ιδανικής εμφάνισης» αφήνουμε πίσω κάτι που μισήσαμε αλλά και αγαπήσαμε πολύ. Παρόλα αυτά η προσπάθεια αυτή είναι ο μόνος τρόπος να αποδεχτούμε τον εαυτό μας, να ανακαλύψουμε την ομορφιά του και να ζήσουμε πιο ειρηνικά μαζί του…
Σε αντίθεση μάλλον με ό,τι θα πίστευε κανείς, η ομορφιά και το πώς τη βλέπουμε εξαρτάται, σύμφωνα με καινούργιες επιστημονικές έρευνες, σε μεγάλο βαθμό και από την οικειότητα που αισθανόμαστε.
Όσο περισσότερο βλέπουμε ένα πρόσωπο, τόσο ο εγκέφαλος μας το «αγαπάει», είτε είναι «αντικειμενικά» όμορφο είτε όχι. Φαίνεται πως η αίσθηση του ωραίου προκαλείται περισσότερο από το γνώριμο παρά απ’ το άγνωστο.
Αν λοιπόν έχουμε την αίσθηση ότι δεν αρέσουμε πια στον(in) αγαπημένος(or) μας το πιθανότερο είναι ότι η μεταξύ μας σχέση έχει «κρυώσει» και έχουμε αποξενωθεί ο ένας απ’ τον άλλο και όχι ότι ξαφνικά ανακάλυψε ότι έχουμε ασχημύνει…
Source : mypsychologist
Diligence : Editorial Team Mykonos Ticker