首先，我们都知道它是多么的困难不了了之, 要做到这一点外并没有引起我们的关注, 美丽和我们生活在一个显示时间的帝国，标准. “如果你想有社会地位, 事业上的成功, 色情响应, 平均美丽(日), 学美容的秘密“. 此消息不断从任何地方得到.
“美”这个至善至被称为东西，始终是和与众不同的和琐碎的, 看起来默认让我们从外面.
我们, 日常, 百姓, 如果你问我们，我们可以形容我们看看用短而无情的“不完全吸”有没有这么完美的地步, 与超重或不存在的曲线, 歪鼻子, 头发韭菜, 丰满小牛, 凸齿, 腿短, 松弛的腹部, 皮肤上的标记和, 反正什么缺陷进行每一个人.
Πράγματι, 所有听起来那么糟糕, 几乎像脏话, 尤其是如何诗意拉响“对立”的比较, 即，描述“理想帅”人的图像的表达: 肉质曲线, 经典的鼻子, 头发丝般, 投腿, 在灿烂的笑容, 瓷皮肤，等...
然而, 先不要比正常的人形容, 其特殊性, 那些使每门课程的和个人的样子, 很多次, 八成, 加之一些“理想”的特点.
每个人都有一些很不错的，并且每一个人带来的，或在自己特殊的方式隐藏了很好的项目的一些更小的独特组合: 所有这些共同构成了独特的美感和魅力.
在这样一个基础理念和突破性诚然广告系列化妆品品牌多芬, 其敢于许多不同的年龄和大小的女性机型使用, 有瑕疵, “包子”和皱纹，并且似乎在说：“我很高兴我是什么，我不以为耻，以显示一种传染性辐射!»
在网上论坛和调查了发生在平行与这些广告, 结果是可悲的: 一个非常小的比例-in法国特点是 1%- 妇女 (声明) 漂亮发现自己.
不过，乐观的消息给出了这样的广告主动权, 甚至个别, 这是或许有希望打破从高度压抑的自由, 并显示无处不在，欺骗美的标准朝着更加个性化和更多样的考虑移动. 这当然是不容易的.
如果你考虑好, 美的标准不只是一些美容行业 (时髦, 化妆品, 药剂等) 确定从我们被动地和无意地影响我们，但我们自己也接受, 吸收和保留-paradoxos- 尽管很多时候我们自己的个人幸福 (它似乎至少说了成千上万的妇女每天谁漫游不满意，并通过自己的外表感到失望, 他们的尸体, 他们的体重, 他们的年龄。)
Πράγματι, 美的标准 (或者更确切地说，它是更正确谈论吸引力) 第一胎牢牢本能达尔文称为性选择 (性选择).
人与动物选择具有最好的遗传物质的合作伙伴，以确保强劲的后代: 吸引力主要与良好的身体条件. 健康的外观, 很好的身体比例和五官, 对称, 清洁度是一些令人垂涎的迹象.
美容标准另一个有趣的方面是 - 也生物固定- 我们的倾向，想模仿并与那些谁在较高位置的社会群体内标识, 换句话说，那些具有较高的社会地位.
尤其是因为在今天的后工业时代的经济状况和社会地位的繁荣也许是更大的保障, 即使身体健康 (更好的生活条件, 医生更容易获得, 药剂等) 从外观强劲, 我们不难想象媒体的巨大力量在塑造的吸引力标准.
一切,什么，谁经常出现在电视上, 新闻, 在广告中享有较高的社会地位，因而有可能被用作模板，打造“时尚”.
这位28岁的克劳斯说：:
“电视, 杂志, 广告做一个完美的工作，以决定我们什么是好，有吸引力的，我个人遵循这些标准, 虽然我不同意在几个. 不，当然任何其他原因, 而因为我懒得去寻找并配置别的东西.
例如吸引女人的漂亮坚挺的乳房，是对厌食症的边缘. Ë, 后者不喜欢作为一个想法，我经常跟我的女朋友这次吵架，但我认为在抵制的工作需要我没有胃口做.
但我认为这是一个有点口吃心神俱. 也许他们不会对我们的生活产生太大影响. 我的意思是，现在想想, 我的关系，我爱的女孩谁从这些标准远. 他们把我对他们其他的事情, 我不知道是什么。“
这是关于这一主题的阳刚外观.
«Είναι περίεργο. Μπορώ να είμαι πάρα πολύ επιεικής με τους άλλους και να βλέπω την ομορφιά άλλων γυναικών χωρίς να κολλάω σε πρότυπα. Τις φίλες μου για παράδειγμα τις βλέπω συχνά πανέμορφες. Με τον εαυτό μου όμως λες και τα κριτήρια αλλάζουν, λες και τον βλέπω σε μεγεθυντικό και παραμορφωτικό ταυτόχρονα καθρέφτη. Κολλάω στην παραμικρή λεπτομέρεια, στην ατέλεια, στο σημάδι, το παχάκι, τις λεπτομέρειες των μαλλιών. κι εντέλει σπάνια είμαι ικανοποιημένη απ’ την εικόνα που βλέπω. Πάντα κάτι λείπει, πάντα κάτι δεν είναι όπως θα ήθελα…»
περιγράφει η Σίσσυ, 32 年份, την καθημερινή «μάχη» με την εικόνα στον καθρέφτη.
Αυτή είναι μία μάχη που διεξάγεται συνήθως ερήμην άλλων μαρτύρων. Αυτό που παραδέχονται πολλές γυναίκες είναι ότι τα πρότυπα εντέλει σε μεγάλο βαθμό οι ίδιες τα βάζουν στον εαυτό τους.
«…σε σημείο που θυμώνω όταν ο άντρας μου μου λέει ότι με βρίσκει όμορφη, ενώ εγώ δεν αισθάνομαι έτσι. Είναι λες και μου καταρρίπτει το ιδανικό, λες και με μειώνει όταν με διαβεβαιώνει ότι του αρέσω όπως είμαι, ενώ εγώ θέλω να είμαι κάπως αλλιώς, καλύτερη, τέλεια. Σαν να του λέω ότι μόνο αυτή την τέλεια επιτρέπεται να αγαπάει..»
εκπλήσσεται η Μαρία, 36 ετών με τον ίδιο της τον εαυτό.
Φαίνεται πως τα πρότυπα ομορφιάς κι ελκυστικότητας αποκτούν την ισχύ που τους δίνουμε εμείς. Πέρα από τα κριτήρια της βιολογικά «σωστής» επιλογής συντρόφου πατούν επίσης σε μεγάλο βαθμό και στον γυναικείο ναρκισσισμό και το κυνήγι της τελειότητας: «όσο δεν είμαι τέλεια δεν αξίζω τίποτα και χρειάζομαι πάντα κάτι να μου υπενθυμίζει το στόχο μου».
Για ποιο λόγο λοιπόν να σταματήσουν οι γυναίκες να διεξάγουν αυτή τη μάχη;
Για ποιο λόγο να «εγκαταλείψουν» τα πρότυπα και να επιδιώξουν να αρκεστούν σ’ αυτό που είναι, το μέτριο και ατελές;
Όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, οι λόγοι μπορεί να είναι οι ίδιοι με αυτούς για τους οποίους αποφασίζει κανείς να κόψει το τσιγάρο, το αλκοόλ, τα ναρκωτικά!
Γιατί η προσπάθεια ταύτισης με τα πρότυπα –όταν ξεπερνάει το παιχνίδι «μ’ αρέσει πότε-πότε να φτιάχνομαι και να γίνομαι ωραία» και γίνεται καθημερινή αγωνία και προσωπική ματαίωση- δίνει μια στιγμιαία ευχαρίστηση αλλά δεν «τρέφει» ουσιαστικά.
Καθησυχάζει και ηρεμεί για λίγο αλλά αυξάνει το γενικό επίπεδο άγχους. Δημιουργεί μια αίσθηση του ανήκειν και της συναισθηματικής πληρότητας ενώ στην πραγματικότητα απλά τα υποκαθιστά.
Αν λοιπόν, αποφασίσουμε να δεχτούμε ότι η Ομορφιά δεν είναι μία αλλά πολλές και διαφορετικές, ξεκινάμε για ένα προσωπικό ταξίδι εξερεύνησης του ίδιου μας του εαυτού. 和, το πρώτο πράγμα που πρέπει να διερευνήσουμε είναι η εικόνα που έχουμε γι’ αυτόν.
η κριτική ματιά;»,
ταυτίζομαι και ποιες ομοιότητες βλέπω;»,
«Ποιες φράσεις σχετικές με την εμφάνιση μου ηχούν ακόμη στ’ αυτιά μου από παλιά;». Η αμφισβήτηση των προτύπων είναι και μια περιπέτεια ενηλικίωσης. Καλούμαστε να αφήσουμε πίσω κάτι βασανιστικό αλλά οικείο και να αναλάβουμε εμείς τη φροντίδα του εαυτού μας. Καμιά φορά χρειάζεται να κάνουμε υπερβάσεις που δεν είναι πάντα εύκολες.
«Γιατί κρύβω τη θηλυκότητα μου ενώ τη νιώθω και κατά βάθος μ’ αρέσει να τη
δείχνω;»
«Γιατί απεχθάνομαι τους φαρδιούς μου ώμους αφού είμαι αθλητική
γυναίκα και μ’ αρέσει αυτό;»
Φυσικά θα ήταν απλοϊκό και παραπλανητικό να παρουσιάσει κανείς αυτή την «εξερεύνηση» σαν μια αυθόρμητη και άμεση αλλαγή. Κάθε άλλο. Υπάρχουν πολλά πρότυπα τα οποία με δυσκολία αποχωριζόμαστε και κάποια άλλα καθόλου κι οι αποχωρισμοί αυτοί είναι υπόθεση μιας ολόκληρης ζωής..
Εγκαταλείποντας την ιδέα της «ιδανικής εμφάνισης» αφήνουμε πίσω κάτι που μισήσαμε αλλά και αγαπήσαμε πολύ. Παρόλα αυτά η προσπάθεια αυτή είναι ο μόνος τρόπος να αποδεχτούμε τον εαυτό μας, να ανακαλύψουμε την ομορφιά του και να ζήσουμε πιο ειρηνικά μαζί του…
Σε αντίθεση μάλλον με ό,τι θα πίστευε κανείς, η ομορφιά και το πώς τη βλέπουμε εξαρτάται, σύμφωνα με καινούργιες επιστημονικές έρευνες, σε μεγάλο βαθμό και από την οικειότητα που αισθανόμαστε.
Όσο περισσότερο βλέπουμε ένα πρόσωπο, τόσο ο εγκέφαλος μας το «αγαπάει», είτε είναι «αντικειμενικά» όμορφο είτε όχι. Φαίνεται πως η αίσθηση του ωραίου προκαλείται περισσότερο από το γνώριμο παρά απ’ το άγνωστο.
Αν λοιπόν έχουμε την αίσθηση ότι δεν αρέσουμε πια στον(在) αγαπημένος(该) μας το πιθανότερο είναι ότι η μεταξύ μας σχέση έχει «κρυώσει» και έχουμε αποξενωθεί ο ένας απ’ τον άλλο και όχι ότι ξαφνικά ανακάλυψε ότι έχουμε ασχημύνει…
源 : mypsychologist
保管 : 编辑小组米科诺斯北京时间